W Polsce w ciągu roku pojawia się blisko 80-90 tysięcy nowych przypadków udaru mózgu. Szacuje się, że co 8 minut ktoś w naszym kraju doznaje udaru mózgu. Według danych Światowej Organizacji Zdrowia udar mózgu stanowi drugą największą przyczynę zgonów na świecie, a miliony ludzi doznają trwałego kalectwa.

Czym jest udar?

Te przykre i przerażające dane świadczą o powszechności występowania udaru mózgu i zagrożenia jakie stanowi na całym świecie, ale czym w zasadzie jest udar i czy możemy się przed nim uchronić?

Udar mózgu następuje w wyniku zmian patologicznych naczyń, przez które transportowana jest krew wraz z tlenem do mózgu. Tlen jest niezbędny do życia komórek, w tym również tych mózgowych. Kiedy naczynie jest niedrożne, bo na jego ściankach osadziło się zbyt dużo blaszki miażdżycowej lub pojawiła się skrzeplina, która zatyka naczynie, tlen nie dociera wcale lub w niewystarczającej ilości i komórki mózgu zaczynają obumierać. Mówimy wówczas o udarze niedokrwiennym mózgu.

Zdarza się jednak, że naczynie pęka w mózgu, a krew znajdująca się w nim rozlewa się po obszarach mózgu – wówczas mamy do czynienia z udarem krwotocznym. Rokowania chorego dotyczące jego przeżycia i niepełnosprawności są uzależnione od umiejscowienia obszaru, do którego przestał docierać tlen, rozległości udaru, wieku chorego czy chorób współistniejących, ale przede wszystkim od czasu, który minął od wystąpienia pierwszych objawów. Im szybciej chory trafi do szpitala tym lepsze są jego rokowania i szanse na odzyskanie sprawności.

Jak wygląda życie po udarze?

Życie po udarze przypomina walkę samotnego wojownika. Tym samotnym wojownikiem jest pacjent, od którego będzie zależało powodzenie misji jaką jest powrót do zdrowia. Po ustabilizowaniu pacjenta w szpitalu, następuje etap rehabilitacji, który zaczyna się praktycznie od razu jak tylko pojawia się możliwość jeszcze w łóżku szpitalnym. Kończyny zostają poddawane ćwiczeniom, a chory zostaje poddawany masażom przeciwodleżynowym.

Kiedy stan pacjenta pozwala na kolejny etap, chory rozpoczyna długą walkę o odzyskanie sprawności. Na nowo uczy się chodzić, samodzielnie jeść, ubrać, umyć, a nawet mówić. Regularne ćwiczenia potrafią zdziałać cuda, ale wszystko zależy od motywacji i determinacji pacjenta. Ci, bardzo często cierpią na depresję i wymagają wsparcia rodziny, przyjaciół i pomocy psychologa lub psychiatry. Chory budzi się w nowej dla siebie rzeczywistości, cierpi na niedowłady, paraliż lub spastyczność mięśni.

Wiele historii pokazuje jednak, że tę walkę da się wygrać, a wsparcie bliskich odgrywa ogromną rolę w procesie zdrowienia.